Z uszkodzonego pojazdu często wylewa się olej, płyn hamulcowy czy benzyna, które trudno usunąć. Posadzka do warsztatu samochodowego, stacji serwisowej czy myjni musi być więc odporna na działanie czynników mechanicznych i chemicznych.

Rodzaje posadzek do warsztatów

Wysokiej jakości podłoga, to nie tylko kwestia większej trwałości czy estetyki, ale przede wszystkim zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Dobrze zabezpieczona zapobiega bowiem pyleniu i wnikaniu cieczy. Dzięki temu pracownicy nie są narażeni na przebywanie w szkodliwych warunkach. To również duża oszczędność – konserwacja czy wymiana są dużo rzadsze niż w przypadku gorszych jakościowo rozwiązań.

Najpopularniejszym materiałem stosowanym do wykonywania podłóg przemysłowych jest beton. Zbrojona wylewka betonowa jest podłożem, które o ile zostanie starannie wykonane oraz odpowiednio wygładzone i zaimpregnowane, może służyć samodzielnie. Zwykle jednak układa się na nim posadzkę. W surowej formie narażona jest bowiem na szybką degradację, pylenie, wycieranie i nasiąkanie cieczami. Wśród metod ochrony powierzchni podłóg betonowych często stosuje się zatarcie materiałem mineralnym oraz zabezpieczenie polimerowymi posadzkami przemysłowymi.

Zdaniem Janusza Kornasia z firmy Megachemie R&T SA Pomieszczenia, które są intensywnie użytkowane powinny posiadać solidną, odporną na ścieranie warstwę posadzkową. Dodatkowo, w systemie polimerowym można podłożu nadać pożądaną, dowolną barwę i fakturę. Posadzki polimerowe charakteryzują się wysoką wytrzymałością, twardością, elastycznością, szczelnością oraz estetycznym wyglądem.

Do nawierzchni polimerowych zaliczane są posadzki epoksydowe, poliuretanowe i epoksydowo-poliuretanowe, które w zależności od wyboru, mogą zawierać np. barwne wypełnienie kwarcowe lub posiadać właściwości antyelektrostatyczne. Posadzki polimerowe odporne są na działanie chemikaliów stosowanych w przemyśle motoryzacyjnym. Nawierzchnia taka nadaje się do warsztatu samochodowego, stacji serwisowej czy myjni. Może też zostać wykonana jako antypoślizgowa. Tego typu rozwiązanie charakteryzuje się falowaną fakturą powierzchni, o strukturze tzw. „baranka” lub szorstką powierzchnią uzyskiwaną podczas nakładania żywicy (przez posypanie jej kruszywem kwarcowym). Tego typu rozwiązania szczególnie sprawdzają się na ciągach pieszych oraz w strefach mokrych. Ważną zaletą takiego systemu jest jego izolacyjność (brak fug między płytkami, którymi mogłaby przeciekać woda, olej lub inne substancje, powodujące przyspieszoną degradację podłoża betonowego). Takich właściwości nie posiadają płytki ceramiczne. Dodatkowo, samorozlewną posadzkę żywiczną łatwo wykonać wokół kanału w hali warsztatu lub słupów podnośników, gdzie w przypadku ceramiki konieczne jest jej docinanie. Płytka ceramiczna nie jest w stanie także wytrzymać upadku ciężkich narzędzi – łatwo może ulec pęknięciu.

Istnieją również inne sposoby zabezpieczenia posadzek betonowych. Można ją pomalować, co zmniejszy jej chłonność. W tym celu należy używać specjalnych farb do betonu: uretanowo-alkidowych, akrylowych lub epoksydowych. Szczególnie ważne są jej właściwości i parametry: wytrzymałość na ścieranie, elastyczność i odporność na chemikalia. Innym pomysłem na równą i wytrzymałą posadzkę jest specjalna zaprawa cementowa. Janusz Kornaś z firmy Megachemie R&T SA przypomina jednak, że zaprawy cementowej samopoziomującej nie powinno stosować się do pomieszczeń, w których występują spadki podłoża. Podobnie jak beton, wylewki cementowe należy zaimpregnować. Nanoszenie produktu impregnującego należy powtarzać co 3-4 lata. Nie są to jednak sposoby, które chronią w takim samym stopniu jak posadzki polimerowe.