Od początku opracowania w 1960 roku pierwszej poduszki powietrznej uruchamianej za pomocą czujnika zderzeń (przez mechanika i inżyniera Allena K. Breeda) ta technologia była sukcesywnie przez lata rozwijana i znalazła zastosowanie w różnych częściach kabiny, jednak wykorzystanie tego elementu bezpieczeństwa na karoserii pojazdu było już o wiele bardziej problematyczne a i o wiele mniej skuteczne. Do niedawna.

Przez lata rozwijania poduszek powietrznych zmieniały się materiały wykorzystywane do ich produkcji, udoskonalane były czujniki i reszta osprzętu, zmniejszano jej rozmiary. Pierwszym producentem, który zdecydował się na zastosowanie zewnętrznie działającej poduszki powietrznej, była firma Volvo, która wprowadziła takie rozwiązanie z myślą o wypadkach z udziałem pieszych.

Uderzenia boczne są jednymi z najbardziej niebezpiecznych dla kierowcy i pasażerów, ponieważ nie ma w pojeździe stosownych stref zgniotu. Firma ZF wzięła na tapetę ten problem i opracowała rozwiązanie wykorzystujące poduszkę powietrzną, która ma zmniejszać o ok. 30% wnikanie samochodu uderzającego w boczną strefę drugiego pojazdu.

Odpowiednią reakcję na zagrożenie ma zapewnić system czujników i specjalnie zaprojektowane algorytmy, które obliczają konieczność użycia tego systemu bezpieczeństwa.